Ж. Нәжімеденовтің бұл романы өнер адамы жайлы сыр толғайды. Табиғатынан шынайы талант, жас композитор Идаят алғашқы әндерінен бастап-ақ ел аузына ілікті. Жақсы өнерімен жан сусындатты. Атақ-даңқы аңызға айналды. Өмірге жаңа аяқ басып, өнер жолына енді түсе бастағанда бірден келген мына даңқтың буы, кім болса да бір кісіге ауыр соғар мына атақ-абыройдың буы, баланы шыр айналдырып, жан-жағына қарауға мұршасын келтірмей иіріміне тартып жүре берді. Жас композитор табиғатынан таза, қарапайым жан болғанымен ендігі сәтте әркімнің қоғамдағы орны, жауапкершілігі деген мәселеге мән беріп, байыбына бара бермейді. Жұртқа өнерімен қымбат жан сол көпке азаматтық пайым, парасатымен де үлгі-өнеге болуы керегіне ой жүгіртпейді. Көбіне жастай келген даңқтың жеңіл куанышын күйттеп кетеді. Осы бір босаңдықтың өнеріне салқыны тиеді. Тұрмыстан да опық жейді. Автор өнердің үлкен төріне даңқ, мансап, қолпаш, қошемет емес биік парасат, білікті еңбек қана жеткізе алады деген ой түйеді.