. «Әкем қайда?» – деген­де ғана сасқалақ­тайын деген. Күн шыға: қосағын мәңгі жоғалтып алғанына, тек қой­­нындағы алда­нышпен ғана өзін-өзі алдап ғұмыр кешетініне, енді қой қайырған Қойшының қоңыр дау­сын ес­тімейтініне, енді қайтып ызыңдап құлақ етін жер көмпіс күйеу табылмайтынына, енді бұдан бы­лай тіпті де... тіпті де... еш еркек шын көңіл, адал ниет, ақ тілекпен алқымы­нан иіскемейтініне, енді қай­тып жалғанда жаны Қойшы­дай темір, қайсар да қай­ғы­лы жан жолдас таба алмай­тынына, енді бес бала мәң­гілікке әкесін іздеп өтетініне, енді қай­тып ол екеуі тобылғы шайды қарама-қарсы оты­рып сораптап, ұзақ іше алмай, ішкені – ірің, же­ге­ні – желім болатынына, енді алты баланы кәме­летке келтіріп, жеткізгенше асырап-сақтау талша мойнына түсеріне, енді бұдан былай мұны көрген байы тірі қатындар қырындап, табалап өтеріне, енді жалғыздықтың, тірі жесірліктің зарын тар­тып, иттен қадірсіз болған күйеуін енді ғана... енді ғана жатса-тұрса қаза қылмай есіне алып, ағыл-тегіл жыларын түсінген – әттең, кеш түсінген Әйел, әмсе көзі жетіп, иллаһи иланған Әйел ботадай боз­дады, ұдайы үш күн боздады, амал не, Қойшы­дан хабар-ошар болмады, ізім-қайым жоғалды... Үш-ақ күнде өзгеріп салған Әйел қатындық қарызын орындап, дауыс қы­лып болған соң, өз-өзіне келіп есін жиды...