«…Адамдар ұзақ уақыт бойы адамның ағза мүшелері көктен түседі не қандайда бір вакуумда өсіріледі деп ойлады. Сендердің тағдырларың үшін ар алдында ұятты болса да, адамдар балаларының, жұбайларының, ата-аналары мен достарының қатерлі ісіктен, нейрондардың сырқатынан, жүрек ауруларынан өлмеуін ғана ойластырды. Сондықтан сендерді барынша аулақта жасырып ұстауға тырысты. Олар сендерді ойдан шығарудың барлық мүмкіндігін жасады. Ал жағдайларыңды ойластырған күннің өзінде «біз сияқты емес» деп ойлауға бейім тұрды. Кәдімгі адам болмағандықтарыңнан, сендердің тағдырларың да маңызсыз еді…»