Казак поэзиясының Хантәңірісі Мұқағали сегiзiншi ондыққа бет алып, ұлт акыны атанып, ұрпағына өленiн калдырып отыр. Ақын елуге жетпеген гумырында кара өлеңнің көсегесін көгертіп, туу алыстан түңілігін желпілдетіп, ак отауын тікті. «Калкам, мен Лермонтов та, Пушкин де емен» деп казаки кiшiлiкке салынса да әдебиет деген әлемде кара өлеңмен тагдырды ерекше сипатпен табыстыра жырлап, когамнын бетіне үнілген акын төртінші ондыта омирден озса, жыр гумырга тагы терт ондық косылды. Ел өсті, әдебиет тізгінін босатты, қоғам шынжырын сындырды. Кай дәуірде өмір сүрсе де тыныштыкты уйкыдағы сәбидiң келбетіне уксаткан акыннын ғаламға тыныштық пен сұлулық тiлеген жыр сезi, мiне, сiздердiң колдарынызда! <35 куз, 35 кыс, 35 жаз. Осал өмір емес-ау отыз бес жас» деп кеткен Мукагалидын гумырлык жырларымен беттесiп отырсыз, қадiрлi окырман!